Toen we allemaal nog veel harder in ons kot moesten blijven dan vanaf volgende maandag, was er heel wat te doen rond prostituees. Zij waren misschien wel de grootste slachtoffers van allemaal: ze mochten niet meer werken, en de meesten hadden ook geen recht op een uitkering of een premie. Zij die stiekem toch verder peesden, die ontvingen zo’n tachtig telefoontjes per dag van hitsige heren. We hadden ook een gesprek met een meisje van lichte zeden dat herstellende was van corona, maar noodgedwongen toch mannen ontving. ‘t Strafste lockdownverhaal dat we hoorden, was van een escorte die ons liet weten dat ze in haar blote kont weer buiten vloog bij een klant. We vroegen ons al even af hoe het tegenwoordig met de dames in het vak zou zijn. En wie kranten leest, die weet dat er deze week ook nog andere journalisten waren die zich dat afvroegen. Soit, wij dus naar het Schipperskwartier. Ons avontuur begint in een café daar niet ver vandaan, nu ze nog mag. We zijn dan eigenlijk al een halve dag op trot, en de wederhelft belt om te vragen waar we zitten. “Ik ga dadelijk nog naar de meiskes van plezier hier”, zo zeg ik, bij nader inzicht iets te luid. Ik trek de aandacht van twee heren – blijkbaar goeie vrienden van mekaar – die een eindje van mij zitten. Wanneer het telefoontje met vrouwlief beëindigd is, spreekt één van de heren me aan. “Ik weet niet of dat zo’n goed idee is, naar de Mieke’s gaan. Sinds de corona hé, naaien die je waar je bij staat!” “Is dat niet de bedoeling?” antwoordt de grapjurk in mij. “Naaien, ‘t is toch hun beroep?”