Merkel schaft das nicht mehr.
Het is een algemene Europese tendens dat de traditionele politieke machtsverhoudingen schiften. Politieke zekerheden verzanden in onmogelijke coalities.
In 2018 kondigde Merkel (CDU) aan dat ze geen nieuwe ambtstermijn ambieert. In 2021 zijn er nieuwe verkiezingen en Annegret Kramp-Karrenbauer werd als voorzitter van de CDU tot opvolgster van het kanselierschap gekatapulteerd.
Maar vorige week was er sprake van een historische schande bij de verkiezing van de premier in deelstaat Thüringen. De liberaal Thomas Kemmerlich had zich niet alleen laten helpen door de CDU, maar ook door de extreemrechtse partij Afd. Duitsland werd toen politiek door elkaar geschud. Maar, nu Annegret Kramp-Karrenbauer opstapt als CDU-partijleider - en zich niet langer kandidaat stelt voor het kanselierschap - spreekt men van een politieke aardverschuiving die in heel Europa voelbaar is. Consternatie alom, het rationele en stabiele Duitsland wankelt. Binnen de eigen CDU wijst men met een verwijtende vinger naar Merkel.
Ook Europa maakt zich zorgen en vreest voor een algemene chaos. De Duitsers zijn plots niet meer de krachtige natie die hun Europese stempel kunnen doordrukken. Frans president Macron hoor je niet klagen en krijgt plots vrij spel. Macron en Merkel kan je moeilijk als gelijkgezinden beschouwen.
Men vreest dat besluitvormingsprocessen in de EU steeds meer gestuurd zullen worden vanuit Frankrijk. Een fragiel Duitsland zou wel eens tot een fragiel Europa kunnen leiden.
