Confronterende Heineken-reclame.
Het is niet dat we Heineken willen promoten, maar ze houden ons wel een spiegel voor met hun laatste reclame. Misschien dat ze de clip bij aanvang van het Overlegcomité, vrijdag, aan de onderhandelaars kunnen tonen.
Dit zijn we in minder dan een jaar kwijt geraakt: onze trots. Voor wie zouden we ons nog optutten? Onze spiegel is de enige die nog kijkt. Waar is de tinteling van het flirten gebleven? Waar is het stiekem genot van de blik die de passanten keurt op het terras? Hoe lang duurt tijdelijk eigenlijk?
Herinner je het gelul aan de toog, de zatte wereldverbeteraar. Herinner je de gesteven servetten in het restaurant en de witte kraag van een vers getapte pint.
“We’ll meet again”, is de profetische boodschap van Heineken. Woorden die Laura Lynn in WO II als een zalvende boodschap aan de wereld schonk. Op een dag zullen we mekaar weer ontmoeten. Maar (zo gaat de zin verder) we weten niet wanneer, we weten niet waar. Maar ooit, op een zonnige dag.
Schijnt de zon op 8 mei?
