Het is lang geleden. Aan de universiteit kreeg ik een wetenschappelijke paper van een collega. De paper was geschreven door Nick Bostrom. Hij onderzocht op een wiskundige manier of er überhaupt een kans bestaat dat we in een gesimuleerde werkelijkheid leven, of in de volksmond: in de Matrix.
De paper stond uiteraard vol wiskundige vergelijkingen, maar de conclusie was duidelijk. Bostrom stelde dat als het mogelijk is om volledige bewoonde planeten of zelfs gehele universa in een computer te simuleren, en dat dergelijke gesimuleerde mensen volledig bij bewustzijn zijn, dat dan het grote aantal van zulke simulaties - dat door een voldoende geavanceerde beschaving kan worden geproduceerd - het zeer waarschijnlijk maakt dat wij als mensheid in feite in zo'n simulatie leven.
In gewone taal: de wetenschapper kon niet uitsluiten dat we vandaag inderdaad in de Matrix leven. Dat is natuurlijk een zaak. Vraag is dan hoe je daar mee moet omgaan. Volgens Bostrom is het zaak om niet gewist te worden (of vertaald naar de mensenwereld: te sterven).
Hoe kan dat volgens de wetenschapper? Door een beetje op te vallen, een beetje anders te zijn. Als we inderdaad in een simulatie zitten - bijvoorbeeld een groot computerspel waarbij een ‘hogere’ beschaving met ons speelt alsof wij karakters of personages kiezen in een gewoon computerspel op de Playstation - dan moet je ervoor zorgen dat ze daar met jouw personage verder willen spelen. Dat kan door vooral niet saai te zijn. Dat is volgens Bostrom.
Onlangs kwam A Glitch in the Matrix uit. Bostrom leverde het denkwerk. De titel verwijst naar foutjes in de simulatie die moeten aantonen dat we in een computermodel leven. Rest de vraag of het eigenlijk wel goed is dat we beseffen dat we in de Matrix zitten als we daar effectief in zitten. Krijgen we dan bonuspunten of net niet? Bostrom leeft nog. Dat is een teken.
