"De borden zijn heel duidelijke en bedreigend", vertelt Price. "Verboden toegang, ga weg, we horen je, we zien je." Maar dat werkte voor Katie Price als een rode lap op een stier. Ze besloot om toch naar binnen te gaan. Ondanks de waarschuwingen van haar crew om het niet te doen omdat het hun in de problemen zou brengen, ging prettig gestoorde Katie door. “Wie ben ik”, dacht ze. “Kleine Kate.”
Eigenlijk sprong ze alleen maar heel even binnen en buiten afgebakende lijnen heen en weer, toch kwam er een geblindeerde auto met hoge snelheid op hen af. Met groot verblindend licht kwam die tot vlak voor hen staan en wachtte. Niemand stapte uit en het was onmogelijk om in de auto te kijken. Twee minuten lang bleef de auto voor hen staan alsof iemand duidelijk wilde maken dat ze geen stapje verder moesten gaan. "Alsof ze wilden zeggen: ‘Motherfuckers, we houden jullie in de gaten. Doe het niet nog een keer',” aldus Katie. Daarna draaien ze zich om, reden weer weg en verdwenen achter een heuvel.
Katie en de crew bleven de hele nacht bij de ingang van het mysterieuse Area51 en speurden de nachtelijke hemel af op zoek ongewone verschijnselen.
UFO’s heeft ze die nacht niet gezien, al waren er wel enkele lichtpuntjes die heen en weer leken te dansen in de pikzwarte nacht van de Nevada-woestijn. “Maar nee”, besluit Katie. “Overtuigd zal ik pas zijn, als ik zelf een ufo heb gezien.”
Hoe dan ook, blijft het gedrag van de bewakingsagenten extreem en blijven we ons terecht de vraag stellen wat ze dan wel te verbergen hebben.
En Katie had nochtans haar kleren aangehouden...
