We waren net halverwege onze virtuele wereldreis, toen we plots deze bloedmooie brunette op een terrasje spotten.
Onze adem stokte, ons hart sloeg een slag over. Met haar zwoele, donkere kijkers bezorgde ze ons elastieken knieën. We wilden haar wat te drinken aanbieden – want dat had ze nog niet, daar op haar terrasje – maar dat ging niet. We hadden geen Australische dollars op zak.
En dus hebben we Tarsha Whitmore, want zo bleek ze te heten, maar gevraagd of ze misschien nog wat foto’s voor ons had. Ze antwoordde: ‘Zéker. Zo veel je maar wil’. Kijk, dat is nu een vrouw naar ons hart.
